Kapłaństwo
Szóstym sakramentem w katechizmowym porządku jest sakrament święceń kapłańskich.
Ustanowił go sam Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy. W czasie tej uczty, która jest pierwowzorem Mszy świętej, Chrystus polecił swoim uczniom: „To czyńcie na moją pamiątkę.” (Łk 22,19). Dlatego też czwartek przed Wielkanocą nazywany jest „wielkim”. Każdy kapłan powołany jest do wypełniania potrójnej misji w Kościele: nauczania, uświęcania i rządzenia.
1. Posługa nauczania bierze swój początek w interpretowaniu Pism oraz nauce głoszonej przez Jezusa. Kapłan uczy w Jego imieniu. Proponuje prawdę, którą są Jego słowa i sposób postępowania. Ma za zadanie ukazywać jedyną Moc zdolną dokonać trwałej odnowy człowieka. Głosem i sercem, dotykiem i decyzjami kapłan uobecnia jedyną i powszechną naukę, która stworzyła Kościół i gwarantuje szczęśliwe życie wieczne.1
2. Drugim zadaniem wpisanym w sakrament kapłaństwa jest zadanie uświęcania ludzi. Uświęcać znaczy umożliwiać człowiekowi spotkanie z Bogiem, spotkanie z prawdą, poznanie sensu życia i celu rzeczywistości oraz wskazać skąd czerpać siłę. Dokonuje się to przez sakramenty. Taki kontakt przemienia człowieka. Oczywiście to sam Jezus przyciąga do siebie i czyni świętymi, ale powołuje niektórych, aby Mu towarzyszyli i dzięki sakramentowi święceń stali się uczestnikami Jego kapłaństwa i sługami tego uświęcania.2
3. Trzecim i ostatnim wymiarem sakramentu kapłaństwa jest posługa rządzenia, która jest sprawowana zgodnie z poleceniem samego Jezusa, aby paść Jego owce. Kapłan otrzymuje duchową władzę, która nie pochodzi ani od ludzi ani nie jest im podporządkowana. Władza ta powinna być wykonywana w poczuciu odpowiedzialności przed Bogiem, ponieważ stanowi niezbędną pomoc w drodze do zbawienia. Każdy kapłan na mocy swojego urzędu ma prowadzić wspólnotę tam, gdzie Bóg chce – a nie tam, gdzie korzystniej lub łatwiej. Wierni muszą widzieć, że Chrystus – a nie pragnienie zysku – rządzi kapłańskim życiem prezbiterów. Sakrament święceń podporządkowuje kapłana powołaniu, czyli Chrystusowi, czyniąc z niego sługę. A tylko oddany sługa może skutecznie rządzić wiernymi na wzór Chrystusa, którego rządy wyrażają się w pokornej i pełnej miłości posłudze. Ksiądz na mocy sakramentu święceń należy do hierarchii, dlatego misja rządzenia zakłada potrójną więź: z Chrystusem, z innymi duszpasterzami w jednej wspólnocie Kościoła i z wiernymi oddanymi opiece księdza w strukturze diecezji.3
Kapłan reprezentuje Chrystusa, kontynuuje Jego misję poprzez głoszone Słowo i sprawowany sakrament, który jest podstawą działania duszpasterskiego. Jest bezinteresownym darem Boga; niewidzialnym, ale skutecznym aktem Jego działania. Przy czym nie jest właścicielem ani „panem” łask, które Bóg złożył w jego rękach, ale ich stróżem i szafarzem. Działa w „osobie” zmartwychwstałego Chrystusa, który uobecnia się zwłaszcza wtedy, gdy kapłan dokonuje aktów sakramentalnych, np. chrztu, rozgrzeszenia lub konsekracji chleba i wina. Dzięki temu Chrystus budzi wiarę, gromadzi ludzi, tworzy jedność Kościoła i prowadzi do zbawienia.